رندان خاموش

خدایا یکی از بزرگترین نعمت‌هایت این است که با پیشامدهایت، رذیلت‌هایم را نشانم می‌دهی؛ و من حتم می‌کنم بسیار رذیلت‌های دیگرم را که هنوز مخفی مانده ست.

خدایا وقتی رذیلت‌هایم را نشانم می‌دهی یعنی دوستم داری؛ یعنی هنوز به بازگشتم امیدواری.

امشب همین شب قدری که آرزوهای بزرگ، خواستنی می‌شوند، مقدرات زندگیم را طوری رقم بزن که رذیلت‌هایم را بتوانم پاک کنم و آیینه دلم را پاک کنم و محیای دیدن تو در آیینه قلبم بشوم.

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است

بر رخ او نظر از آینه پاک انداز

غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند

پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز

للحق

نوع مطلب :
برچسب‌ها :
لینک‌های مرتبط :

للباقی

خدایا از نفْس م خسته ام و از مصلحت اندیشی‌های به خاطر او به ستوه آمده ام. در بی کرانگی آسمان تو، همچون پرنده‌‌‌ای شده ام که نام! (این هویت اعتباری میرا) بال‌هایم را شکسته است و به قفس زمین پایبندم کرده است.

خدایا در ودیعه زمان، سرگرم خود‌ی به ارزش صفر شده ام که می‌خواهم با شبانه روز دویدن، آن را به توان برسانم و حکما اگر پایه صفر باشد، توان هرچه باشد این عدد محکوم است به نیستی.

خدایا عالم را به من بده و من را از من بگیر.

خدایا زیباییت را نشانم بده تا صورتم را فراموش کنم؛ دنیا را فراموش کنم؛ غصه و درد را، فردا را، ترس را فراموش کنم.

خدایا اسم اعظمت را بر من تجلی ببخش تا نام اعتباری میرایم را از یاد ببرم.

خدایا عاشقم کن آن چنان که تمنایی جز رضای معشوق خویش نداشته باشم و تو بخندی و بخندی و بخندی... .

للحق

نوع مطلب :
برچسب‌ها :
لینک‌های مرتبط :

للباقی

در وجود هر انسانی، یک سرزمین راز آلودی ست که به غایت لطیف و زیبا و پر حیرت است؛ وجب به وجب این سرزمین، مملوء از معنا و رشد و تکامل است.

به گمانم کشف این سرزمین رازآلود در وجود، با عاشق شدن محقق می‌شود. عاشقی یک فرآیند درونی ست نه بیرونی؛ محرک‌های بیرون فقط می‌توانند نشان این سرزمین را به آدمی‌بدهند لیکن حرکت در این سرزمین با عشق درونی ست.

آدمی‌که عاشق نشده ست، از این سرزمین پرحیرت و زیبا و لطیف خویش بی خبر است.

للحق

نوع مطلب :
برچسب‌ها :
لینک‌های مرتبط :

اتحدوا علی‌‌ان‌یتحدوا

للباقی

ضرب المثل عربی ست که می‌گوید:" اتحدوا علی‌‌ان‌لا یتحدوا" این درست حکایت عراق و برخی کشورهای مسلمان منطقه ماست. انگار در کشور با هم متحد شده اند که متحد نشوند!

بدون شک سهم دشمن خارجی در آشفتگی‌های حکمرانی این کشورها کمتر از سهم تفرقه و انشقاق نخبگان و رهبران آن‌هاست.
عراق امروز چنان تکه پاره و متشتت شده است که هر روز بر لیست هزاره ای احزابش افزوده می‌شود و چندین ماه ست با بحرانِ وجود یک حکومت حداقلی دست و پنجه نرم می‌کند. احزاب و جریان‌های متعدد سیاسی، با سهم خواهی‌های جناحی، در حال درگیری هستند و در این بین طبیعی ست آمریکا برای احیای خود بخواهد روی سر این ملت زجرکشیده و مظلوم، انتحاری بزند یا با آپاچی و پاتریوت مانور انتحاری بزند!

آمریکا از زمان حضورش در عراق ( 2013) تا به امروز حدود یک میلیون انسان عراقی را کشته است؛ زیر ساخت‌های اقتصادی عراق را تخریب کرده است و فقر را در این کشور روزافزون؛ بی ثباتی سیاسی و عدم امنیت موضوع عادی این کشور شده است. دخالت‌های آشکار آمریکا در سیاست داخلی عراق، یکی از مهم ترین عوامل عدم سامان یافتن عراق پس از جنگ آمریکا است.

در حافظه تاریخی شهروندان عراقی، حملات وحشتناک تروریست‌ها، قتل، زندان، آوارگی، تجاوز جنسی و گلوله باران، فجایعی شبیه زندان ابوغریب، شکنجه وحشیانه زندانیان عراقی و کشتار مداوم مردم، گسترش خشونت‌های فرقه‌‌‌ای و ... نقش بسته است.

از طرفی سال‌هاست که عراق درگیر مبارزه با گروه‌های تروریستی نظیر داعش ست و داعش شهرهای مختلف این کشور را تسخیر می‌کرد و فجایع متعددی را به وجود می آورد. قتل و آوارگی و غارت و به یغما بردن منابع نفتی و فجایعی شبیه حمله هوایی به پایگاه اسپایکر نیز دستاورد داعش برای عراق بوده است.

خون آورد این همه انسان‌های بی گناه، آه آوارگان و تجاوز شدگان، از بین رفتن زندگی‌های مردم در طول این سالیان سیاه در عراق، حداقل ثمره اش باید اتحاد واقعی همه گروه‌هایی عراقی برای مبارزه با تروریسم باشد.

در این میان شهادت سردار قاسم سلیمانی به عنوان چهره بین المللی مبارزه با تروریسم در عراقی که خود مدیون رشادت‌های این سردار پر افتخار اسلام بوده است، یک اتفاق سرنوشت ساز بود؛ از طرفی به رسمیت نشناختن دولت عراق و نقض حاکمیت این کشور توسط آمریکا در موضوع شهادت شهید سلیمانی، یک نقطه آغازی برای همه گروه‌ها و جریان‌های سیاسی و نظامی‌در این کشور است؛ همان طور که در موضع گیری‌های همه گروه ها و جریان‌های سیاسی عراق، مشخص بود این شهادت عمق خباثت و دشمنی آمریکا را با مردم منطقه که آزادی شان را مرهون این فرمانده می‌دانستند، نشان داد و تنها راه دفع این خباثت و دشمنی، خروج آمریکا از منطقه عراق و منطقه است.

برای دفع شر آمریکا از این حوزه جغرافیایی و اخراجش از منطقه، باید مطالبه جدی گروه‌های مردمی‌به همراه هم صدایی گروه‌های سیاسی به وجود آید؛ در این بین نقش دانشجویان عراقی به عنوان پیشگامان گروه‌های مردمی‌در عراق، نقشی تعیین کننده است؛ دانشجویان عراقی با کمک گرفتن از رهبران دینی در این کشور، در کنار خیل عظیمی‌از دانشجویان ضد استکباری جهان اسلام با حضور در یک جبهه واحد می‌توانند نقش مهمی‌را در آگاهی بخشی‌های اجتماعی و ایجاد انگیزه و شور برای مبارزه با آمریکا ایجاد نمایند؛ یکی از مهم ترین کارویژه‌های دانشجویان عراقی می‌تواند ایجاد جریان مطالبه گری مردمی‌از گروه‌ها و جریان‌های سیاسی برای وحدت باشد.

تا عراق روی وحدت رویه را نبیند روی آرامش را نخواهد دید؛ و این وحدت، کار عقلای قوم ست؛ کاری شبیه آن چه مرجعیت در ۲۰۱۴ با داعش کرد. عقلای قومی‌که فرزند زمانه خود باشند و نفع قومیتی و عشیره‌‌‌ای را سربریده باشند .

للباقی

امروز بعد از کار، طبق اکثر روزهای این ایام رفتم بر روی آن بلندی که همه شهر زیر چشم آدم ست. باد شدیدی می‌وزید؛ به گمانم 25 کیلومتر بر ساعت را داشت؛ گاهی احساس می‌کردم که همین باد می‌تواند مرا از روی همین صخره بکند و در هوا به پروازم درآورد، اما چون بدنم اصول آیرودینامیک را ندارد قطعا دقایقی بعد کله پا می‌شوم!

پرنده‌‌‌ای بزرگ در قامت شاهین درین شدت باد، در هوا یکه و تنها پرواز می‌کرد؛ یحتمل در جهت باد بال‌هایش را کامل باز کرده بود و بدون زحمت بال زدن و ایجاد اختلاف فشار، نیروی بالابر را تأمین می‌کرد؛ و از آن بالا به دغدغه‌های مسخره مردم شهر می‌خندید!

باد آن چنان محکم می‌وزید که نزدیک بود قلم و دفترم را باد ببرد؛ ترسیدم مثل آن شعر که" باد ورق‌های شعرم را با خود برد، فردا تمام شهر عاشق می‌شوند! " فردا در شهر خبری بشود!! اما مگر کسی با نکته‌های بیانیه گام دوم، عاشق می‌شود؟!!

للحق

نوع مطلب :
برچسب‌ها :
لینک‌های مرتبط :

للباقی

امروز با حجت بحث مهمی‌حین ساخت RTV داشتیم. بحث از معادلات ماکسول شروع شد و به نسبیت رسید؛ به او گفتم مهندسی، هیچ وقت برای من حیرت زا نبوده است! از مفهوم حیرت باز شروع کردیم و حیرت زا بودن علوم را بررسی کردیم؛ به یک سوال مهم برخوردیم: بعد از عالم دنیا، چه چیزهایی باقی می‌ماند؟ برای استاد تمام مکانیک یا استاد تمام جغرافیا چه چیزهایی در عالم بعد باقی می‌ماند؟ چه بر سر معادله‌های اثبات شده یک فیزیک دان کوانتوم می‌آید؟ تئوری‌های آن فیلسوف پوزیتویست چه می‌شود؟ احکام فلان فقیه جواهری از بین می‌رود؟

بعد از کلی بحث به این نتیجه رسیدیم که " نظم‌های معطوف به اراده‌ها چون از جنس آگاهی اند از بین نمی‌روند اما نظم‌های دنیایی آن‌ها چرا".

به عبارتی نظم‌های دنیایی آدم‌ها چه تئوری‌ها و چه ساخته‌ها و چه احکام و ... از بین می‌روند اما نظم‌های معطوف به اراده آن‌ها از بین نمی‌رود و بلکه چون از جنس آگاهی اند، ماندگارند و همین‌ها هویت واقعی آدم‌ها را می‌سازند.

هر کاری اعم از اختراع، اکتشاف، تئوری، تولید و ... یک نظم دنیایی و ناسوتی دارند که بیرونی اند و یک نظم معطوف به اراده دارند که درونی اند. این نظم‌های معطوف به اراده، آدم‌ها را معنادار می‌کند؛ به عبارتی معنا و ارزش یک فیلسوف به اندیشه‌هایی که یاد گرفته است نیست، معنا و ارزش یک استاد فیزیک به تئوری‌های کشف شده اش نیست، معنا و ارزش یک مهندس، به طراحی و ساخت محصولش نیست؛ بلکه معنا و ارزش آن‌ها هویتی ست که از آن نظم‌ها فراگرفته اند.

فی الواقع با این نگاه، تفاوت چندانی بین نظم‌های دنیایی و ناسوتی نیست؛ چه مهندس باشی چه طبیب چه فیلسوف، مهم نظم‌هایی ست که معطوف به اراده‌ها به وجود می‌آید.

چه غفلت شگرفی ست که ما آدم‌ها در روز، بیش از آن که به نظم‌های معطوف به اراده‌ها فکر کنیم مشغول نظم‌های دنیایی هستیم و همین‌ها را اصیل می‌دانیم! و روزی میرسد که این نظم‌ها را رها خواهیم کرد و می‌رویم ... .

راستی RTV را هم درست کردیم!

للحق

نوع مطلب :
برچسب‌ها :
لینک‌های مرتبط :